"Welcome to Iran!"

De boot terug naar het vaste land vanaf de Andaman Eilanden was weer net zo vies en vervelend. Sterker nog, we zaten op precies dezelfde boot en sliepen in precies dezelfde bunk-bedden.
Ik heb het grootste gedeelte van de vier-daagse reis dan ook slapend doorgebracht. (Komt dat talent ook nog eens van pas) En toen we na lang wachten eindelijk van boord konden stonden we ineens weer in India. Het drukke, toeterende verkeer. De schreeuwende mensen. De winkeltjes met het bekende eten en drinken en de straten met de bekende geuren. Heerlijk! De drukke bus in waar een man bijna in paniek raakte omdat Anne en ik naast elkaar zaten, en niet meteen snapten wat hij met zijn wilde armbewegingen bedoelde. Over het algemeen hou ik niet van de grote steden in India, maar Calcutta heeft iets speciaals. Het is een stad waarin de uitersten extremen naast elkaar bestaan. Natuurlijk is dat in heel India zo, maar hier was het zo ontzettend duidelijk. Calcutta (nu weer Kolkata) is de enige stad waar er nogsteeds loop-rickshaws gebruikt worden. Taxi-karretjes die getrokken worden door mankracht. Op een gegeven moment stonden we op een plein een kopje thee te drinken. Onder het plein was een parkeerplaats en de auto's werden erin gebracht door een soort glazen lift die de grond inzakte. Verderop op het plein was een fontein-achtig ding met een enorm scherm erboven, waar reclames werden vertoond. En rond die bizarre luxe leeft het grootste gedeelte van de inwoners van Kolkata. De arme mensen en de straat-arme mensen. De loop-rickshaws komen voorbij en staan in de file naast de duurste auto's. De bedelaars lopen rond. De verkopers, de kleinde winkeltjes, de handelaren, de straatjongens, kleine kinderen, mensen zonder ledematen, mannen in pakken, bedelende zwangere vrouwen en vrouwen met dure sieraden. Ongelofelijk!.
En al het vuil ligt in grote hopen op straat omdat er geen enkel afhaalsysteem lijkt te zijn. Meestal worden deze afvalhopen in de fik gestoken. De geur daarvan is voor mij verbonden met India.

Na een paar dagen vertrok Anne richting zijn meditatie en ik bleef nog een dagje langer in Calcutta omdat ik ziek werd. ( dat heerlijke koude galaasje melk bleek niet zo vers te zijn,) De dag erna vertrok ik met mezelf ( raar om weer alleen te zijn) naar Varanasi. De stad aan de heilige ganges-rivier. In Varanasi komt al het moois van heel India en de Indiers naar voren. Ik vond een heel lief goedkoop kamertje dat voor een weekje even een beetje als thuis voelde. 'S ochtends stond ik vaak heel vroeg op om het hele schouwspel aan de rivier te bekijken bij zonsopkomst. De mensen wassen zich in de rivier. ( Mannen in ondergoed, en de vrouwen met kleurige sari's aan) Ze bidden, drinken een slokje, wassen zich met veel zeep. Even verderop wassen mensen hun kleren door ze op een steen te slaan. Nog wat verder zijn de burning-ghats ( crematieplekken) waar de as in dezelfde rivier verstrooid/gegooid word. Het is een enorme drukte van kleuren en gespetter en geschreeuw met fluiten en bellen. De rest van de dag liep ik door de kleine straatjes van de stad en vergaapte me aan alles wat ik zag. Toen ik voor de zoveelste keer verdwaald was kwam ik bij de burning ghats terrecht. Het blijft raar om naar te kijken. Er branden een stuk of tien vuren 24-uur per dag en telkens komen er weer nieuwe groepen aan die schreeuwend een lichaam meedragen dat gewassen word in de ganges. Er zijn alleen mannen aanwezig. Ik bleef een tijdje kijken en verbaasde me over hoe het eraan toe gaat. Ik zag familie's die een lichaam achterlieten en weggingen. Ik zag lachende mensen. Ik zag huilende mensen. Ik zag voeten uit een brandende stapel steken die op een gegeven moment afbraken en op de grond vielen. Ik zag vuren die uitgemaakt werden en vuren die aangemaakt werden.
Als je niet genoeg geld hebt voor een volledige crematie ( genoeg hout), dan gooien ze het lichaam vanaf een bootje in de heilige rivier om meegenomen te worden naar zee. Er zijn dus nogal wat toeristen die per ongeluk een lichaam zien drijven in de rivier vanuit hun bootje. Dat heb ik gelukkig niet gezien.

Na een paar dagen werd ik weer ziek ( deze keer waarschijnlijk van de yogurt) Na twee dagen met hoge koorts in bed gelegen te hebben vertrok ik naar Delhi waar ik m'n laatste regel-dag had voor mij vlucht richting Iran. Ik ontbeet in de drukke straat en probeerde zoveel mogelijk India in me op te zuigen.


Ik had een tussenstop van 18 uur in Sharjah (oliestaatje vlakbij Dubai). Voor ik het wist had ik een 60-daagse visa stempel in m'n paspoort staan en stond ik buiten. Het was ontzettend raar om ineens in een totaal andere wereld te komen. En Sharjah is misschien wel de plek die de minste overeenkomsten heeft met India. Net als Dubai is Sharjah ontzettend rijk door de olie. Ik besloot een paar uurtjes de stad in te gaan en de rest van de nacht op het vliegveld door te brengen (onbetaalbare hotels)
Met de bus reed ik over straten waar je van kan eten tussen de geblindeerde Hummers. Ik kwam langs kastelen van huizen met tuinen van gras dat met een schaar gelijk geknipt lijkt te zijn. De palmbomen staan precies even ver uit elkaar en alles is extreem schoon. Met verbazing liep ik door de stad met de enorme gebouwen en shopping malls. ( In India zijn er weinig gebouwen hoger dan twee verdiepingen) Ik ontmoette een hele aardige vrouw, waar ik een taxi mee deelde. Ze vond dat ik met haar broer moest trouwen die op zoek was naar een westerse vrouw.

Ik bracht de eindeloze nacht door op een stoeltje buiten het vliegveld omdat de airco binnen te koud was. Ik heb misschien twee uurtjes geslapen, en daarna weer van de ene naar de ander rij in het vliegtuig.

Op Tehran airport moest ik eerst nog m'n visum ophalen. Ik had al wekenlang contact gehad met de visa-service en alles was rond, behalve de betaling dacht ik. Maar toen ik dat probeerde uit te leggen ging het helemaal mis. De twee mannen achter het glas begonnen te schreeuwen en zeiden dat het niet mogelijk was zonder code. Ze luisterden niet naar wat ik te zeggen had en besloten dat ik teruggestuurd zou worden. Ze lieten het vliegtuig waar ik net uit was gekomen wachten.
Gelukkig was er internet en ik mailde mijn contactpersoon voor hulp. Hij belde de grote baas en ineens kwamen er allerlei mensen om me te helpen. Na een hoop heen en weer gebel, meerdere formulieren en nog meer wachten had ik eindelijk m'n visum. Een zucht van verlichting. Toen ze me later vertelden dat m'n bagage er niet was kon ik het niet eens vervelend vinden. Ik was zo moe van de twee dagen reizen en het hele visum-gedoe dat ik allang blij was dat ik er uberhaupt was.

Ik ben nu in Tabriz samen met de noren in hun fijne bus en m'n bagage is er nogsteeds niet. Het zal nog wel even duren, maar er word aan gewerkt. Heel erg vervelend in iedergeval.

Moet zeggen dat ik best wel een cultuurshock heb. Iran is zo totaal anders dan India. Het voelt net alsof ik weer in Europa ben. (al weet ik dat het heel anders is dan Europa) Het is ontzettend koud, kleurloos en 'schoon'. Moet er erg aan wennen. De steden zien eruit alsof ze voor de helpt af zijn. Alle gebouwen zijn grijs. Alles is georganiseerd, en er zijn veel minder mensen op straat.
Toch is het een heel erg bijzonder land. De bergen waar we doorheen reden waren heel erg mooi met veel bloesem door de net beginnende lente. Maar los van alles zijn het de mensen die dit land zo speciaal maken. Ik ben nu toch wel in een paar landen geweest maar ik heb nog nooit zoveel vriendelijke en hulpvaardige mensen ontmoet. Het is echt ongelofelijk. Ze vragen op staat of je hulp nodig hebt en lopen dan mee naar waar je heen moet om zeker te zijn dat je goed terrecht komt. Een man bracht ons met zijn auto naar een internet cafe waar hij bleef wachten en zelfs voor mij probeerde te betalen. Hij reed ons langs winkels waar we naartoe moesten en stond erop om ons ook weer terug te brengen. " Because you're my friend" zeggen ze dan. Soms komen mensen op straat naar je toe om alleen te zeggen: " Welcome in Iran!"
Ze vinden allemaal dat hun regering slecht is en willen daar graag over praten. (Er is trouwens nog niemand geweest die iets gezegd heeft in de trant van.. Aaaah.. Holland!.. Amsterdam!...Gullit!...van der Sar.. and.. this bad MR Wilders.. zoals verwacht)

Er zijn zoveel regels dat ik vaak het gevoel heb dat ik iets fout doe. Een van de regels is dat je als vrouw verplicht een hoofddoekje moet dragen. Ik dus ook. (het was best gek om voor hoofddoekjes te gaan shoppen. En wist je dat je echt een stuk slechter hoort met zo'n ding op je hoofd?)
Voorderest moet je kleren aan met lange mouwen. Alles bedekken. Officieel mag je niet roken en vooral niet drinken. Je mag niet met een jongen over straat lopen waar je niet mee getrouwt bent enz.. enz..
De Iraniers vinden allerlei oplossingen om deze regels te omzeilen. De hoofddoekjes worden ver naar achteren gedragen zodat je veel haar ziet. Meisjes en jonges lopen hand in hand over straat en hun ouders helpen ze als de politie er iets van zegt. Er word veel gerookt ( vrouwen soms waterpijp) en alcohol is natuurlijk altijd te vinden als je goed zoekt.

De iraanse keuken moet ontzettend goed zijn maar als toerist kan je daar helaas niet van genieten. Er zijn nog maar weinig restaurants omdat het echte toerisme nog op gang moet komen. Je hebt wel overal plekken (vooral langs de kant van de weg) waar je fast-food kan eten.
En dat is overal rijst en kebab. Het is ontzettend moeilijk om een gerecht zonder vlees te vinden en ik leef dan ook voornamelijk op droge rijst met knofloopyogurt en Mc-donalds-achtige salades. 'S avonds koken we zelf in de bus en dat is heel erg lekker.

We zijn nu in Tabriz waar we de grote bazaar (overdekt gebied waar je ALLES kan krijgen, al is het voornamelijk troep) geweest en naar een dorpje dat uitgehakt is uit de bergen. Heel erg mooi.
Voorderest ontmoetten we voortdurend lachende mensen die heel nieuwsgierig en hulpvaardig zijn. Vanavond komt een jongen een pan Iraanse soep brengen die zijn moeder voor ons gemaakt heeft. Ben erg benieuwd.

Over een paar dagen steken we de grens over naar Armenie en daarna via Georgie naar Turkije. Het is heel gezellig en druk ( 12 man) in de bus. Hopen dat mijn bagage snel gevonden word.

Het zal nog wel een paar dagen duren voordat ik echt gewend ben aan de kou en alle dingen die zo anders zijn dan in India.
India, het land dat mijn hart gestolen heeft..