Black Sea Coast.

Ik begin er aan te wennen dat mensen overal ter wereld zo overweldigend aardig zijn. Heel anders dan de nuchtere Nederlander die de kat uit de boom kijkt. Overal waar we komen zijn lachende mensen die ons uitnodigen voor vodka en vriendschap.

In de bergen aten we samen met wat dorpsbewoners. Ze waren ontzettend blij dat we in hun dorp waren en brachten vis (in walnootbladeren op het kampvuur), huisgemaakte wijn, tabak en natuurlijk vodka. De toast-speech-traditie waar ik in mijn vorige verslag over schreef ging gewoon door. Elke keer als je je glaasje vult sta je op en word er getoast op vriendschap, vrede en geluk. En ookal konden we vrij weinig communiceren (een man sprak een paar woorden engels) voor een avond waren we beste vrienden met z'n allen.
De volgende dag reden we langs het dorp om gedag te zeggen en meteen werd er naar de winkel gerent voor een flesje afscheids-vodka.. Weer werd er langdurig getoast op onze vriendschap. En na vijf glaasjes wisten wij het ook niet meer en toasten we op eventuele kleinkinderen, het mooie weer, meer vodka en... de oogst!

Onderweg vroegen we twee politiemannen om aanwijzingen. Ze gebaarden dat we moesten wachten en even later kwamen ze terug met de Engels lerares van het dorp. Zij vertelde ons dat we niet verder konden rijden vanwege blokkades van stenen door de regen. We besloten die nacht daar te blijven. Tijdens het eten kwamen de politiemannen terug met een ander engels sprekend meisje om te vertellen dat we beter mee konden komen naar het politieburo om daar te slapen om veiligheidsredenen. Even later reden we door de kleine straatjes achter de politiewagen met zwaailichten aan.
In het politieburo werden we uitgenodigd voor bier en vodka, die ook met zwaailichten (natuurlijk) gehaald werden . De politiemannen waren heel erg geinterreseerd en we hadden een leuke avond in het buro met dronken liederen en gesprekken. Na genoeg drank (zij dronken alleen bier omdat ze dienst hadden?!?) gingen we naar buiten. Ze wilden ons laten zien hoe goed ze met hun pistool konden schieten en er werd een paar keer in de lucht gevuurd.
Dat zijn van die momenten waarop ik me afvraag hoe ik in hemelsnaam in zo'n situatie beland ben..

En nu zijn we in Turkije. De grensovergang was even spannend omdat ze zeiden dat we de bus niet mee konden nemen. De regel is dat voertuigen niet ouder dan 20 jaar mogen zijn. En de bus is 28 jaar. Europeesche regels zeiden ze. (Maar dit is een europeesche bus (huh?)) Het leek een groot probleem. Volgens hun moesten we maar terug naar Georgie gaan en via Rusland naar Noorwegen.
Na 10 minuten overleggen realiseerden ze zich hoe bizar de situatie was en lieten ze ons door.

Het is grappig om te merken dat de hele atlas in mijn hoofd verandert is. Eerst leek Turkije heel ver weg en nu voelt het alsof het naast de deur ligt. Alsof ik overmorgen thuis kan zijn. Azie lijkt nu het middelpunt van de wereld in plaats van Europa dat zo klein is.
En alle afstanden zijn veel relatiever geworden. Je kan dus echt gewoon van India naar Nederland rijden..

Ik realiseer me weer hoe speciaal het is om met een bus te reizen. Vanaf de grens hebben we de kust van de zwarte zee gevold. We reden letterlijk dagenlang langs het water. S'avonds stopten we op mooie plekjes voor meer kampvuren, filmavonden, wandelingen en zwemmen in de zee. Veel groen, bloemen, zon en rust. De wegen zijn slecht maar het landschap is onwaarschijnlijk mooi. En nu zijn we in een klein plaatsje dat bomvol is met turkse toeristen. Een totaal andere wereld. Tientallen barren, souvernir-winkels en verbranden mensen met grote zonnebrillen en camera's.
Gek om te bedenken dat dezelfde route voor mensen zonder een eigen voertuig zo anders ervaren word. Voor ons is het natuur, dorpjes met lieve mensen, zon en rust en voor anderen is het rondhangen op terrassen met raki, uitgaan en katers.
Deze plek is voor ons een tussenstop om te douchen en te internetten en voor anderen is dit de vakantiebestemming.

Maar helaas is het busavontuur binnenkort afgelopen voor mij. Ik zal de noren en mijn fijne bus-huisje ontzettend missen. (Voor informatie over de bus kun je trouwens ook naar hun website gaan: www.internjet.no Daar kun je doorlinken naar een aantal flickr acounts met mooie foto's van de hele trip. Of je kan naar Noorwegen gaan en daar op vrijdag middag naar radio twee luisteren. Een jongen uit de bus maakt elke week een radioprogramma over dingen die we meemaken.. erg leuk.. zelfs met mijn beperkte noors..)


Over twee dagen zijn we in Istanbul waar ik Robin zal treffen. Ik heb ontzettend veel zin om haar weer te zien en ben de dagen aan het aftellen. We hebben nog geen echt plannen gemaakt behalve dat we Jordi misschien in Praag treffen en op maandag 9 juni weer in Amsterdam terug zijn. Ik kan maar niet aan het idee wennen.. al kan ik niet wachten om alle mensen die ik zo gemist heb weer te zien.

Mn tas is helaas nooit meer gevonden en ben ik dus voorgoed kwijt. Vlieg nooit met Air Arabia! Kan er nogsteeds om schelden.. ben veel spullen kwijt.. inclusief een aantal cd's met foto's godverdomme.. Maargoed, dit gebeurd miljoenen keren per jaar zeiden ze om me gerust te stellen!?!?...