Met de bus..

Na twee dagen lamlendig in m'n vieze hotelkamertje in Chennai slechte films te hebben gekeken vertrok ik terug naar de Noren. Daar heb ik een dag of tien keihard uitgerust. Ik hing mijn nieuwe hangmatje tussen twee palmbomen en lag urenlang lekker te lezen en te schrijven. Soms gingen we met een veerboot naar een ander eiland (de stad) om chocoladetaart te eten en een beetje rond te lopen. Samen met een ander meisje vond ik een printshop met materialen van honderden jaren geleden, gerund door nonnen. Ik wilde al een tijdje een t'shirt laten drukken en na wat rondvragen kon het. Eerst samen met een meneer op zijn moter de hele stad door op zoek naar een 'gewoon wit t'shirt', wat zeer moeilijk bleek te zijn. Daarna de tekst uitprinten vanuit zijn 'kantoor. (een ouderwetse computer in zijn slaapkamer). Daarna werd het op het t'shirt gedrukt met verf en aan een waslijn in de achtertuin te drogen gehangen. (het resultaat kun je zien op de foto)

Voorderest heb ik gezwommen, lekker gegeten in de strandtentjes, motorritjes gemaakt, films gekeken die we op de muur van het huis projecteerden, boottochtjes over the backwaters in de schemering, en vooral veel koffie/bier gedronken en gelachen.. Het is verbazingwekkend hoe ontzettend weinig je kan doen op een dag.


En nu zijn we onderweg met de bus naar GOa ( daar ben ik inderdaad al geweest) Na een dag inpakken ( er past echt onwaarschijnlijk veel in die bus) werd de moter gestart. Het is echt geweldig om met een bus te reizen. Een hele andere manier van reizen met andere voor en nadelen. Eerst nog op de foto met het hele dorp en toen konden we vertrekken. Het duurde ongeveer een uur om de bus uit de parkeerplek ( zanderig) te manuvreren. Op het moment dat de bus gestart word lijken de indiers het te ruiken. In een mum van tijd staan er dertig man om de bus heen die willen helpen. Iedereen denkt het beter te weten en probeert de bestuurder aanwijzingen te geven. Na een hoop getoeter en gezwaai reden we weg uit Kochi. Toen wilden we 'even keren' maar kwamen hopeloos vast te zitten in het zand. En het hele gedoe begon weer van voren af aan. Ik denk dat er een man of veertig stonden te kijken hoe we de bus probeerden uit te graven. Alle indiers wilden helpen en kwamen met slipmatten aan. Na twee en een half uur in de hitte en na de allerlaatste poging stond de bus onder veel gejoel eindelijk weer op de weg.

Ik was een beetje naief om te denken dat het 'gewoon rijden' is. Natuurlijk is het dat niet in India. Ze zeggen dat als je hier kan rijden je overal kan rijden. De Indiers rijden als gekken en het is altijd druk op de weg. Omdat de bus veel groter is dan een normale bus is hij zeer moeilijk te draaien. Dat betekent dat er altijd drie mensen aan het 'rijden' zijn. Een chauffeur, een kaartlezer en een co-piloot. De co-piloot hangt uit de deur, schreeuwt tegen de chauffeur wat er naast en achter de bus gebeurt en wanneer hij kan inhalen. ( het stuur zit links en dat is erg onhandig als je ook links moet rijden). Bij kleine weggetjes of bochten stapt de bij-rijder uit om aanwijzingen te geven. Al met al heel hard werken dus.
Vooral als we tegen het einde van de dag een dorpje inrijden op zoek naar een parkeer/slaap-plaats is het echt een gekkenhuis. Je moet je voorstellen dat het op zo'n plek gewoon elke dag konningingedag is ( zoals wout dat zei in zijn weblog over India) En als de Indiers de bus zien willen ze allemaal kijken en helpen. Voor je het weet staan er dertig man aanwijzingen te geven. Ik heb ontzettend veel respect voor de chauffeur, die altijd aardig en kalm blijft ( is ook de Noorse aard blijkbaar. Echt extreem rrrrustig)

Overdag zitten we weleens op de bus. Het is zo heerlijk om het overzicht te hebben en door de adembenemende landschappen te rijden met de wind in je gezicht. En wederom ruiken alle indiers als we eraan komen. Iedereen schreeuwt, lacht en zwaait naar je alsof je beroemd bent. Net alsof je in de carnavals optocht rijd maar het enige voertuig bent. En wij maar teruglachen en terugzwaaien. (kan me voorstellen dat beatrix er een slap handje van krijgt)

En als je dan 's ochtends de veel te warme bus uitrolt voor een kop koffie staat het welkomstcommitee al te wachten. Raar dat al die indiers echt urenlang geamuseerd kunnen blijven door een paar witte mensen die slaperig een kopje koffie drinken.

Het is zo fijn dat als je onderweg ben, je ook 'thuis' bent. Je hebt al je spulletjes om je heen, je bedje waar je altijd in kan liggen, lekkere stoelen, een boekenkast vol boeken, laptops en eten. Het is ook erg handig dat je nooit op zoek hoeft naar een slaapplek middenin de nacht met een veel te zware tas op je rug. Dat je kan vertrekken wanneer je wilt, en kan stoppen wanneer je wilt. We kwamen bijvoorbeeld net een heel mooi strand (zeer bounty) tegen waar we alleen zouden lunchen. Maar omdat het zo mooi is en iedereen een beetje duf was besloten we om hier een nachtje te blijven. Heerlijk makkelijk!.

Gisteren stonden we zo goed als op het strand geparkeerd naast het allergrootste shive beeld ter wereld. Heel erg mooi.
S'avonds drinken we voor het slapen gaan een koel biertje op het dak en praten we over het 'goeie leven'. Want potverdriedubbeltjes dat is het!
Ik realiseerde me een paar dagen geleden dat elke avond als ik in bed lig ik geen zin heb om de hele nacht te slapen. Ik verheug me steeds zo erg op een nieuwe dag. "Can it get any better?" roepen we de hele tijd.. (And yet, it does get better every time)
pfff...