het zuiden..

Met pijn in mijn hart verliet ik Nepal. Samen met een Nederlands meisje (uit Geleen nota bene) reisde ik richting Delhi. En meteen bij de grensovergang kwamen we er al achter dat het hier heel anders werkt. Het motto lijkt wel: " Waarom makkelijk als het ook moeilijk kan?" We probeerden een jeep te regelen die ons naar het volgende stadje zou brengen, maar dat bleek moeilijker dan gedacht. Eerst werden we door een, op het eerste gezicht vreindelijke Indier verzekerd van een jeep. Na een lange prijsonderhandeling ging hij 'm halen. Het bleek een heel klein autootje te zijn waar wij ( 4 personen + bagage) nooit in zouden passen. Hij was erg boos en beledigd dat we niet meer met 'm mee wilden. Later vonden we een andere jeep waar de hele onderhandeling weer opnieuw begon. Toen werd de bagage ingeladen en kregen we opnieuw ruzie over de prijs. Vervolgens wilde een andere Indier ook meerijden en probeerde zich erbij te duwen. Dus, de bagage er weer uit, gereorganiseerd en de Indier erbij. Toen we net wilden wegrijden kwam er gedoe over wanneer we zouden betalen ( volgens ons achteraf en volgens hen vooruit). Na een lange discussie reden we eindelijk weg.
Ook bij de trein lijken de Indiers niet over logica nagedacht te hebben. Je gaat eerst in de (vaak lange) rij staan voor een formuliertje. En omdat de meeste Indiers het principe van een rij niet snappen sta je heel dicht op elkaar om maar niemand ( zo min mogelijk.. het is echt niet te geloven hoe vaak ze het proberen) voor te laten dringen. Dan vul je het formuliertje in wat soms niet makkelijk is, omdat je het treinnummer soms niet weet, omdat je niet weet welke trein je het beste kunt nemen. Vervolgens ben je weer aan de beurt en dan moet je vaak iets aan het formuliertje veranderen. En als je dan niet standvastig blijft staan word je gewoon weer achteraan in de rij gezet. Als je geluk hebt krijg je uiteindelijk het ticket dat je wilt hebben. Daarna moet je wachten op de trein. ( meestal een vertraging van minstens een uur)
Als je dan in de stad aankomt begint al het gedoe weer opnieuw met de rikshawrijders ( rikshawmaffia). Ze brengen je namelijk vaak niet meteen naar de plek waar je naartoe wilt, omdat ze bij andere winkels en hotels comissie krijgen. Ze doen heel aardig maar liegen keihard in je gezicht. En dan zijn ze ook nog verontwaardigd als je boos word. Goed, je moet hier gewoon een hele hoop geduld hebben, alles een beetje negeren, en absoluut nooit haast hebben.


Als een verliefde puber zat ik een uur grijnzend op een stoel in het vliegveld op Robin te wachten. Ik heb er zo lang naar uitgekeken dat ze kwam, en toen was het eindelijk zover..

Na een dagje in Delhi ( vervelende, veel te volle en vervuilde rotstad) vertrokken we naar Agra om DE Taj Mahal te zien. Zeer indrukwekkend in het ochtendlicht.
Voorderest hebben we eigelijk alleen maar uitgerust en gerelaxed ( wat hetzelfde is).
In jaiselmer (provincie Rajastan) hebben we een twee-daagse kamelentocht door de woestijn gedaan. Ik had nog nooit op een kameel gezeten dus dat was heel erg leuk. Vooral het opstijgen en dalen (liggen en opstaan) van de kamelen ging in het begin gepaard met wat gilletjes, maar even later hobbelden we heerlijk in een treintje door het zand. Onze kamelendrijver ( die ons steevast Robbie en Lottie bleef noemen) maakte steeds lekker eten voor lunch en in de avond. Het jongetje dat bij 'm was als een soort van hulpje begon met een bakje achter geiten aan te rennen om ze te melken. En dat valt nog vies tegen.. een geit melken. Even later kregen we heerlijke verse geitenmelkthee.
We dachten dat de slaapplek ( achter een bosje in een kuil) in the middle of nowhere was, maar toen we gingen koken kwamen er ineens vanuit alle hoeken Indiers aanlopen die bij ons vuurtje kwamen zitten. We kochten woestijnwijn. ( een zeer smerig drankje, waar we uiteindelijk redelijke cocktails van maakten met namen als:'The burning Camel'( woestijnwijn-cola) en 'The pissing burning camel' (met whiskey))
'S nachts heb ik nog op een kameel door de woestijn geraced. Heel erg leuk. ( die beesten kunnen harder dan je denkt!)
Voorderest kan je je lang genoeg amuseren door naar die kamelen te kijken. ( die van mij heette Olifant en die van bob Raj). Wat een ontzettend stoicijnce beesten zijn dat.
De laatste dag renden we (de kamelen dan) naar een Gypsy dorp waar we met de mensen dansten op muziek die ze maakten. ( waar we uiteindelijk veel te veel voor moesten betalen). We hadden meer lol met alle kleinde kindjes die op de foto wilden en alles wilden hebben dat we bij ons hadden. ( in het bijzonder creme?)

Terug in Jaisalmer vierden we Bob's verjaardag met taartjes als ontbijt en een zeer luie maar heerlijke dag op een dakterras met veel boeken en muziek.

Na een paar dagen we troffen we Jordi in Udaipur. Wederom ontzettend leuk om weer iemand van thuis te zien en alle verhalen te horen ( hij is over land naar India gekomen en heeft ontzettend veel leuke verhalen over Iran en Pakistan) De dag erna (kerst) was zijn verjaardag en dat vierden we met een leuk etentje op een dakterras met vuurwerk.

We namen de trein naar Goa ( zeer toeristische plek aan de westkust) om daar oud en nieuw te vieren. Omdat de trein vol was kwamen Bob en ik in de vrouwencoupe terrecht waar we uiteindelijk in het kleinste halletje naast de stinkende w.c lepeltje lepeltje moesten slapen. Gelukkig konden we er ( zelfs toen) wel om lachen..
In goa sliepen we in een rieten hutje op het strand en deden de hele dag niks anders dan als walrussen op het strand liggen, zwemmen, fruitshakes drinken, een boekje lezen en af en toe een dutje doen.
Oud en nieuw was ontzettend leuk. Met het zand tussen je tenen is het toch wel heel speciaal. S'nachts heerlijk gezwommen.

Vanuit Goa gingen we naar Kochi (Provincie Kerala) om de Noorse bus waar ik eerder over vertelde op te zoeken. Het was heel gezellig maar omdat de tijd zo ontzettend snel ging konden we maar een dagje blijven. We wilden namelijk graag een boottochtje maken door The backwaters. En dat was heel erg mooi. Het zuiden is zo ontzettend groen en mooi en rustig.
Een paar dagen later deden we een tochtje door de theeplantages in de bergen. Ach, eigelijk spreken de foto's voor zich...

En nu ben ik in Chenai (grote stad aan de oostkust). Ik heb Jordi en Bob gisterenavond op de trein gezet, en ben weer alleen. Het voelt heel erg raar.. Het is heel anders om hier als meisje alleen te reizen. De Indiers zijn heel goed in ongegeneerd urenlang naar je staren. Ze willen allemaal een westers vriendinnetje en zijn niet te verlegen om dat te zeggen. Ze raken je aan, maken foto's en lopen stukken met je mee. Echt heel erg vervelend vaak. Het was zo fijn dat Jordi er was. Hij was namelijk met ons alletwee getrouwd, ( dat is toch ook heel normaal in het westen..)en dat maakte alles echt een stuk gemakkelijker.

Maargoed, ik moet gewoon weer eventjes wennen. Ik heb nog een ontzettend mooie reis voor de boeg en verheug me op alle dingen die gaan komen..