Mekong delta.
Door: Lotte
Blijf op de hoogte en volg Lotte
26 September 2007 | Vietnam, Hanoi
Op het eerste gezicht leek Vietnam iets rustiger dan Cambodja. Maar helaas alleen op het eerste gezicht. Niet in Saigon namelijk waar we sinds een paar dagen zijn. Deze stad in het zuiden van Vietnam heeft ongeveer 8 miljoen inwoners. Er werd ons verteld dat diezelfde stad ook ongeveer 6 miljoen scooters heeft. En volgens mij hebben we ze allemaal al gezien. Ongelofelijk! ik dacht dat Bangkok erg was..
Maargoed, even terug naar de afgelopen dagen. Het gaat veel te snel.
Eerst het weeshuis waar we in Phnom Penh naartoe zijn gegaan. We gingen met gemixte gevoelens weg. Vantevoren hebben we een zak van 50 kilo rijst gekocht
(die we niet eens zelf konden tillen, maar waar onze tuk-tuk-chauffeur zijn rug over heeft gebroken) en twee voetballen.
Toen we aankwamen renden tientallen kinderen op ons af. De voetballen werden in beslag genomen door de grootste jongens, en wij werden verder het terrein ( lees: vuilnisbelt) opgeleidt door alle kindjes die onze handen vasthielden. Een paar begeleiders lieten ons zien hoe ze daar leefden. De 'slaapplekken', 'douches' enz. Gelukkig zagen de meeste kinderen er redelijk gezond en vrolijk uit. Ook was er een klaslokaal waar ze elke dag les krijgen, en een soort podium waar gezongen en gedanst werd. Toen we alles gezien hadden vroegen de begeleiders of we nog mee naar de markt (op hetzelfde terrein) wilden gaan, om tandenborstels te kopen.
De kindertehuizen in Cambodja kunnen alleen bestaan omdat toeristen hen geld en spullen geven. Soms krijgen ze grotere donaties van mensen die het kunnen missen.
We streken over onze gevoelige hartjes en gingen mee naar de markt. Het was een hele optocht tussen de smalle kraampjes onder een zeil, met al die kinderen en begeleiders.
En toen werd het natuurlijk heel erg moeilijk. Bij elka kraampje vroegen ze wel of we iets voor ze wilden kopen. Helaas kunnen we niet zoveel geld missen. Daarbij hadden we al teveel uitgegeven aan de rijst en ballen voor ons budget. Het is erg moeilijk om een kindjes van vijf dat naakt naast je staan en je in je oor fluisterd dat hij schoenen nodig heeft, af te wijzen. Al moet ik erbij zeggen dat zowel de begeleiders als de kinderen prcies weten hoe ze toeristen moeten leegtrekken natuurlijk. Wie neemt het ze kwalijk.. Ook nadat we gezegd hadden dat we echt niks meer konden kopen bleven ze met een verwachtingsvolle blik spullen omhoog houden. En elke keer moesten we weer nee zeggen. Uiteindelijk hebben we shampoo en wasmiddel voor iedereen gekocht, en zijn met een beetje een rotgevoel weggegaan.
In Phnom Penh hebben we natuurlijk ook the Killing fields en het oorlogsmuseum bezocht. Hoe meer we te weten kwamen over deze (voor veel mensen nogsteeds vrij onbekende, gruwelijke en zeer recente oorlog) hoe stiller we werden.. Het museum maakt het nog reeler, en was erg heftig.
Na een paar dagen full-time regen aan het strand in het zuiden van Cambodja (wederom veel gelezen en geslapen, ook lekker) besloten we naar Vietnam te vertrekken. We zijn met de boot over de Mekong rivier naar Vietnam gegaan. Het duurde een paar uur, maar was een mooie reis. Ook hadden we de raarste grensovergang tot nu toe. Op een gegeven moment moesten we ongeveer 1 dollar betalen voor een bewijsje dat we gezond het land binnengingen. Ze zouden dit checken door ons met een speciale camera op te nemen. Deze miraculeuze camera zou onze temperatuur, hoogte en gewicht kunnen zien, en zo kunnen beslissen of we gezond waren. De camera zag eruit alsof hij daar al dertig jaar hing en stond volgens mij niet eens aan. Ook heb ik geen enkele keer in de camera gekeken en had ik een pet op. Maar met ons bewijs van betaling gingen we naar de echte grensovergang. Onze tourguide pakte op een gegeven moment onze paspoorten en terwijl wij aan het eten waren gingen we ' vietnam binnen'. Grappig dat je zomaar een grens over kan gaan zonder er 'zelf' te zijn. En als laatste durfde de douanier onze tassen niet te bekijken omdat we vrouwen waren!
Dat is natuurlijk ook heel eng..
Zoals ik al zei, leek Vietnam op het eerste gezicht wat rustiger. Ik weet niet hoe ik het moet zeggen maar alles voelde daar heel 'poppig' ( Het is geen woord, maar wel het eerste dat in me opkwam) Alles was klein en schattig, met vrolijke kleurtjes. Het plaatjes was heel klein en iedereen op straat staarde ons aan. Volgens mij hadden sommige nog nooit een blanke gezien. De kleine kindjes zwaaiden uitbundig naar ons en andere mensen stootten elkaar aan en wezen naar ons. Het voelt erg raar als iedereen op straat je aanstaard en foto's van je maakt. Zelf hebben we ook geen enkele ander toerist gezien. Dus we waren natuurlijk ook erg bijzonder.. en mooi.. en geweldig..
De eerste dag hebben we een grote berg beklommen (ook vrijwel het enige dat je daar kon doen). Met een cyclo werden we naar de voet van de berg gebracht. Toen we zeiden dat we zelf gingen lopen lachtte iedereen ons heel hard uit. Ze kwamen niet meer bij.. achteraf gezien snapte ik dat wel, want het was erg zwaar. Het uitzicht was gelukkig wel mooi en met een voldaan gevoel kwamen we aan het einde van de dag weer beneden.
Eigelijk worden we vrij vaak uitgelachen. Zeker als ik zeg dat ik vegetarier ben. Daar hebben sommige nog nooit van gehoord, en is blijkbaar hilarisch. Ze spreken hier vrij slecht engels, dus het handen en voeten-werk is al begonnen.(goeie oefening voor China alvast)
Het plaatsje waar we aankwamen heet Chau Doc en ligt helemaal zuidelijk in Vietnam in de Mekong Delta. Meteen ook iets dat je echt gezien moet hebben in Vietnam. Aan de randen van de Mekong-rivier wonen ontzettend veel mensen. Ze leven van deze rivier. Ze vangen de vissen om te eten en te verkopen. Achter hun huizen, (op bamboestokken voor als het water hoog staat en met kokosnootbladeren als dak) zijn rijstvelden. Ze zwemmen in de rivier, wassen hun haren en poepen erin. Het is hun leven.
We boekten een driedaagse tour door de Mekong delta. We zagen alle huisjes vanaf het water, leerden hoe ze vissen vangen bij een vissersfamilie, bezochten een weeffamilie die sjaals en hoofddoeken maken, keken naar een snoepfabriekje met snoepjes van kokos en vaarden door de met kokosbomen overdekte zij-riviertjes van de grote Mekong river. Heel erg mooi allemaal. Jammergenoeg wel erg toeristisch. We voelden ons soms meer 'vracht' dat versleept werd van boot, naar huisje, naar bus en terug naar boot. Maargoed, helaas is er geen andere manier om al deze dingen te zien.
Bij het boeken van deze toer werden we geinformeerd over een home-stay. Voor een paar dollar extra kon je bij een echt familie aan de Mekong rivier, een nachtje slapen. Samen eten, en ervaren hoe ze daar leven.
Helaas, (beetje dom van ons dat we dat niet zagen aankomen) bleek het niet zo romantisch te zijn. We sliepen strikt gezien wel bij een familie in huis. Maar deze familie had gewoon een hotel aan de rivier. Sommige kamers waren buiten huis en sommige in hun ( zeer grote) huis. En daar sliepen wij dus. Het eten was erg lekker maar ook gewoon samen met de andere toeristen ( wel heel gezellig).
De laatste dag bezochten we de kokossnoepjes-fabriek. De verpakking ziet eruit alsof hij door machines is gemaakt maar alles is met de hand gedaan. Een paar meisjes zitten daar de hele dag snoepje voor snoepje in te pakken. En alles word van de kokosnootbomen gemaakt. De bladeren voor de daken. De kokosmelk en vlees voor de snoepjes. De buitenkant voor in de oven en de kokosolie om de pakjes dicht te sealen.
Ook maakten ze daar Whiskey van bananen kokos en van slangen en schorpioenen. Om 1 uur smiddags stonden we in de felle zon de shotjes weg te tikken. Erg lekker wat betreft de bananenwhiskey.
Slangenwhiskey is getrokken uit een cobra-slang en een schorpioen. (die trouwens gewoon nog in de fles zitten)Ze zeggen dat het je heel sterk maakt. Het was in iedergeval heel erg vies..
En nu dus Saigon. Weer een echte 24 uurs miljoenenstad met veel drukte. Gisteren zijn we door twee oude mannetjes door de stad gefietst. Ik blijf me schuldig voelen als ze zo hard moeten trappen. Maargoed, het is nu werk en we hebben ze veel te veel betaald. Gelukkig spraken ze goed engels. Ze zijn tot nu toe de beste tour-guides ooit geweest. Zonder dat we erom vroegen vertelden ze alles wat ze wisten over Vietnam en vooral Saigon. Ze namen ons mee naar de mooiste plekjes en dingen die je gezien moet hebben. Ze hebben engels geleerd van de Amerikanen in de oorlog en van de toeristen. Beide hadden ze de oorlog meegemaakt. De ene weigerde naar Cambodja te gaan en heeft drie jaar in een gevangenis gezeten. De andere heeft wel mee moeten doen, en heeft ook tegen zijn zin in mensen moeten vermoorden. Ook hebben ze beide familieleden verloren in the Vietnam-war. Het is onvoorstelbaar wat daar ( ook heel recent) allemaal gebeurt is. Je weet het wel ongeveer, maar als je de verhalen van de personen hoort word het ineens heel werkelijk.
Omdat we zo blij waren dat ze ons zoveel vertelden en lieten zien vroegen we ze mee uit lunchen. Gelukkig waren ze daar erg blij mee. Het was ontzettend gezellig en interressant. Ook het eten was heel erg lekker. ( food for the King, zoals eentje zei).
Vandaag naar het war-museum geweest. Wederom erg heftig. Er valt eigelijk geen zinnig woord over oorlog te zeggen. De wereld is een vreselijke plek soms.
Voorderest doen we heel rustig aan. Ik zit een beetje tegen ziek zijn aan te hikken en voel me erg slapjes. We kijken veel films, en eten lekker. Ook hebben we eindelijk een plek gevonden waar we een mars en echt melk konden kopen (op de een of andere manier ook echt onvindbaar in Azie). en ja.. als je iets niet kan krijgen...
Het plan is nu verder naar het noorden te reizen. Hoi An, en Hanoi. De kust enzo. Misschien nog door een natuurgebied trekken. We zien wel. Hoop dat ik niet ziek word..
Blijf berichtjes sturen, vind ik erg leuk!
Maargoed, even terug naar de afgelopen dagen. Het gaat veel te snel.
Eerst het weeshuis waar we in Phnom Penh naartoe zijn gegaan. We gingen met gemixte gevoelens weg. Vantevoren hebben we een zak van 50 kilo rijst gekocht
(die we niet eens zelf konden tillen, maar waar onze tuk-tuk-chauffeur zijn rug over heeft gebroken) en twee voetballen.
Toen we aankwamen renden tientallen kinderen op ons af. De voetballen werden in beslag genomen door de grootste jongens, en wij werden verder het terrein ( lees: vuilnisbelt) opgeleidt door alle kindjes die onze handen vasthielden. Een paar begeleiders lieten ons zien hoe ze daar leefden. De 'slaapplekken', 'douches' enz. Gelukkig zagen de meeste kinderen er redelijk gezond en vrolijk uit. Ook was er een klaslokaal waar ze elke dag les krijgen, en een soort podium waar gezongen en gedanst werd. Toen we alles gezien hadden vroegen de begeleiders of we nog mee naar de markt (op hetzelfde terrein) wilden gaan, om tandenborstels te kopen.
De kindertehuizen in Cambodja kunnen alleen bestaan omdat toeristen hen geld en spullen geven. Soms krijgen ze grotere donaties van mensen die het kunnen missen.
We streken over onze gevoelige hartjes en gingen mee naar de markt. Het was een hele optocht tussen de smalle kraampjes onder een zeil, met al die kinderen en begeleiders.
En toen werd het natuurlijk heel erg moeilijk. Bij elka kraampje vroegen ze wel of we iets voor ze wilden kopen. Helaas kunnen we niet zoveel geld missen. Daarbij hadden we al teveel uitgegeven aan de rijst en ballen voor ons budget. Het is erg moeilijk om een kindjes van vijf dat naakt naast je staan en je in je oor fluisterd dat hij schoenen nodig heeft, af te wijzen. Al moet ik erbij zeggen dat zowel de begeleiders als de kinderen prcies weten hoe ze toeristen moeten leegtrekken natuurlijk. Wie neemt het ze kwalijk.. Ook nadat we gezegd hadden dat we echt niks meer konden kopen bleven ze met een verwachtingsvolle blik spullen omhoog houden. En elke keer moesten we weer nee zeggen. Uiteindelijk hebben we shampoo en wasmiddel voor iedereen gekocht, en zijn met een beetje een rotgevoel weggegaan.
In Phnom Penh hebben we natuurlijk ook the Killing fields en het oorlogsmuseum bezocht. Hoe meer we te weten kwamen over deze (voor veel mensen nogsteeds vrij onbekende, gruwelijke en zeer recente oorlog) hoe stiller we werden.. Het museum maakt het nog reeler, en was erg heftig.
Na een paar dagen full-time regen aan het strand in het zuiden van Cambodja (wederom veel gelezen en geslapen, ook lekker) besloten we naar Vietnam te vertrekken. We zijn met de boot over de Mekong rivier naar Vietnam gegaan. Het duurde een paar uur, maar was een mooie reis. Ook hadden we de raarste grensovergang tot nu toe. Op een gegeven moment moesten we ongeveer 1 dollar betalen voor een bewijsje dat we gezond het land binnengingen. Ze zouden dit checken door ons met een speciale camera op te nemen. Deze miraculeuze camera zou onze temperatuur, hoogte en gewicht kunnen zien, en zo kunnen beslissen of we gezond waren. De camera zag eruit alsof hij daar al dertig jaar hing en stond volgens mij niet eens aan. Ook heb ik geen enkele keer in de camera gekeken en had ik een pet op. Maar met ons bewijs van betaling gingen we naar de echte grensovergang. Onze tourguide pakte op een gegeven moment onze paspoorten en terwijl wij aan het eten waren gingen we ' vietnam binnen'. Grappig dat je zomaar een grens over kan gaan zonder er 'zelf' te zijn. En als laatste durfde de douanier onze tassen niet te bekijken omdat we vrouwen waren!
Dat is natuurlijk ook heel eng..
Zoals ik al zei, leek Vietnam op het eerste gezicht wat rustiger. Ik weet niet hoe ik het moet zeggen maar alles voelde daar heel 'poppig' ( Het is geen woord, maar wel het eerste dat in me opkwam) Alles was klein en schattig, met vrolijke kleurtjes. Het plaatjes was heel klein en iedereen op straat staarde ons aan. Volgens mij hadden sommige nog nooit een blanke gezien. De kleine kindjes zwaaiden uitbundig naar ons en andere mensen stootten elkaar aan en wezen naar ons. Het voelt erg raar als iedereen op straat je aanstaard en foto's van je maakt. Zelf hebben we ook geen enkele ander toerist gezien. Dus we waren natuurlijk ook erg bijzonder.. en mooi.. en geweldig..
De eerste dag hebben we een grote berg beklommen (ook vrijwel het enige dat je daar kon doen). Met een cyclo werden we naar de voet van de berg gebracht. Toen we zeiden dat we zelf gingen lopen lachtte iedereen ons heel hard uit. Ze kwamen niet meer bij.. achteraf gezien snapte ik dat wel, want het was erg zwaar. Het uitzicht was gelukkig wel mooi en met een voldaan gevoel kwamen we aan het einde van de dag weer beneden.
Eigelijk worden we vrij vaak uitgelachen. Zeker als ik zeg dat ik vegetarier ben. Daar hebben sommige nog nooit van gehoord, en is blijkbaar hilarisch. Ze spreken hier vrij slecht engels, dus het handen en voeten-werk is al begonnen.(goeie oefening voor China alvast)
Het plaatsje waar we aankwamen heet Chau Doc en ligt helemaal zuidelijk in Vietnam in de Mekong Delta. Meteen ook iets dat je echt gezien moet hebben in Vietnam. Aan de randen van de Mekong-rivier wonen ontzettend veel mensen. Ze leven van deze rivier. Ze vangen de vissen om te eten en te verkopen. Achter hun huizen, (op bamboestokken voor als het water hoog staat en met kokosnootbladeren als dak) zijn rijstvelden. Ze zwemmen in de rivier, wassen hun haren en poepen erin. Het is hun leven.
We boekten een driedaagse tour door de Mekong delta. We zagen alle huisjes vanaf het water, leerden hoe ze vissen vangen bij een vissersfamilie, bezochten een weeffamilie die sjaals en hoofddoeken maken, keken naar een snoepfabriekje met snoepjes van kokos en vaarden door de met kokosbomen overdekte zij-riviertjes van de grote Mekong river. Heel erg mooi allemaal. Jammergenoeg wel erg toeristisch. We voelden ons soms meer 'vracht' dat versleept werd van boot, naar huisje, naar bus en terug naar boot. Maargoed, helaas is er geen andere manier om al deze dingen te zien.
Bij het boeken van deze toer werden we geinformeerd over een home-stay. Voor een paar dollar extra kon je bij een echt familie aan de Mekong rivier, een nachtje slapen. Samen eten, en ervaren hoe ze daar leven.
Helaas, (beetje dom van ons dat we dat niet zagen aankomen) bleek het niet zo romantisch te zijn. We sliepen strikt gezien wel bij een familie in huis. Maar deze familie had gewoon een hotel aan de rivier. Sommige kamers waren buiten huis en sommige in hun ( zeer grote) huis. En daar sliepen wij dus. Het eten was erg lekker maar ook gewoon samen met de andere toeristen ( wel heel gezellig).
De laatste dag bezochten we de kokossnoepjes-fabriek. De verpakking ziet eruit alsof hij door machines is gemaakt maar alles is met de hand gedaan. Een paar meisjes zitten daar de hele dag snoepje voor snoepje in te pakken. En alles word van de kokosnootbomen gemaakt. De bladeren voor de daken. De kokosmelk en vlees voor de snoepjes. De buitenkant voor in de oven en de kokosolie om de pakjes dicht te sealen.
Ook maakten ze daar Whiskey van bananen kokos en van slangen en schorpioenen. Om 1 uur smiddags stonden we in de felle zon de shotjes weg te tikken. Erg lekker wat betreft de bananenwhiskey.
Slangenwhiskey is getrokken uit een cobra-slang en een schorpioen. (die trouwens gewoon nog in de fles zitten)Ze zeggen dat het je heel sterk maakt. Het was in iedergeval heel erg vies..
En nu dus Saigon. Weer een echte 24 uurs miljoenenstad met veel drukte. Gisteren zijn we door twee oude mannetjes door de stad gefietst. Ik blijf me schuldig voelen als ze zo hard moeten trappen. Maargoed, het is nu werk en we hebben ze veel te veel betaald. Gelukkig spraken ze goed engels. Ze zijn tot nu toe de beste tour-guides ooit geweest. Zonder dat we erom vroegen vertelden ze alles wat ze wisten over Vietnam en vooral Saigon. Ze namen ons mee naar de mooiste plekjes en dingen die je gezien moet hebben. Ze hebben engels geleerd van de Amerikanen in de oorlog en van de toeristen. Beide hadden ze de oorlog meegemaakt. De ene weigerde naar Cambodja te gaan en heeft drie jaar in een gevangenis gezeten. De andere heeft wel mee moeten doen, en heeft ook tegen zijn zin in mensen moeten vermoorden. Ook hebben ze beide familieleden verloren in the Vietnam-war. Het is onvoorstelbaar wat daar ( ook heel recent) allemaal gebeurt is. Je weet het wel ongeveer, maar als je de verhalen van de personen hoort word het ineens heel werkelijk.
Omdat we zo blij waren dat ze ons zoveel vertelden en lieten zien vroegen we ze mee uit lunchen. Gelukkig waren ze daar erg blij mee. Het was ontzettend gezellig en interressant. Ook het eten was heel erg lekker. ( food for the King, zoals eentje zei).
Vandaag naar het war-museum geweest. Wederom erg heftig. Er valt eigelijk geen zinnig woord over oorlog te zeggen. De wereld is een vreselijke plek soms.
Voorderest doen we heel rustig aan. Ik zit een beetje tegen ziek zijn aan te hikken en voel me erg slapjes. We kijken veel films, en eten lekker. Ook hebben we eindelijk een plek gevonden waar we een mars en echt melk konden kopen (op de een of andere manier ook echt onvindbaar in Azie). en ja.. als je iets niet kan krijgen...
Het plan is nu verder naar het noorden te reizen. Hoi An, en Hanoi. De kust enzo. Misschien nog door een natuurgebied trekken. We zien wel. Hoop dat ik niet ziek word..
Blijf berichtjes sturen, vind ik erg leuk!
-
26 September 2007 - 15:04
Wisse:
Heey lot! Je hebt nu meer foto ruimte! groetjes ook van oma& Anne. -
26 September 2007 - 15:14
Tessa:
Hee lot, woow klinkt allemaal geweldig! Ik moet weg, maar wilde toch f iets tikken ;) Heel veel plezier nog en geniet van de ervaringen....en tot snel (jaja woehoe..nog 3,5 week voor mij)
Liefs tes -
26 September 2007 - 15:25
Schatje!!:
Wat een verhalen!! Nou, ik hoop maar dat je niet ziek wordt. Ik ben sinds vandaag ook echt beroerd.... De afgelopen 2 1/2 week waren dan ook heftig. Iemand de hele dag om je heen hebben..... en eigenlijk geen eigen space hebben.. Maar hij is sinds gisteravond weg. Aan de ene kant jammer (want hij was wel lekker..) aan de andere kant een opluchting. Ik mail je binnekort een uitgebreider verslag. Of binnekort weer met Skype?? Je kan me opzoeken: nancy redshoe.
Nou, dag lieverd! Spreek je snel!!
Kus! Nancy -
26 September 2007 - 16:13
Branko:
Hééééé Lottuuhh! Fijn om te al je verhalen te lezen! Heb nog nooit echt een drive gevoeld om te reizen, maar nu ik zo al je mooie verhalen lees, denk ik, wat doe ik hier nog??! Ik kreeg gister een mailtje van de Avro, over dat ze een nieuw programma gaan starten waarin ze mensen die een doel (lees; droom) voor ogen hebben gaan helpen. Mocht het nou allemaal gaan zo als ik hoop, heb ik straks een ouwe hippy busje die rijd op zonnenpanelen, en dan rij ik de zomer achterna! Dan word ik gesponserd door- weet ik veel..- world food programm en gaan we al die stakkertjes daar helpen jij en ik! Maar goed, blijf maar niet op me wachten..
Fijne tijd daar lieve Lotte!
XXXXXX -
26 September 2007 - 17:20
Mamma:
Lieve lotte, fantastisch wat jij allemaal meemaakt, geniet ervan en wat een mooie foto's! Hier is het herfst: koud, veel regen, somber, mistig en grijs. Pas goed op jezelf en ga extra vitamientjes slikken om niet ziek te worden. Vast bij een apotheek te krijgen. Kus, mamma -
26 September 2007 - 20:01
Oma.:
Wat een mooi verhaal over jullie boottocht over de Mekong. We zijn heel erg onder de indruk van je belevenissen. Dit wilde ik maar even zeggen. Het is al laat, ik ga naar bed, morgenvroeg weer zwemmen.Wisse was hier met zijn boekverslagen. Datvind ik eigenlijk wel leuk om te doen. Zeg, niet ziek worden hoor. Heb je niet iets bij je om het te voorkomen? Pas goed op jezelf en denk eraan om af te dingen. Kus, oma en opa. -
27 September 2007 - 15:33
Robin:
he lotje,
pas je op met de bruggen in vietnam? er is er gister een ingestort (zeker 60 doden). heb verdorie gister al mn winterjas aan moeten doen, en het is pas september. en ik heb ook de hele tijd jouw rooie sjaal om. zo heb ik je de hele tijd een beetje bij me...
mis je. kus -
30 September 2007 - 12:27
Maartje:
hey lot!
wat een verhalen zeg! echt heel leuk om te lezen wat je allemaal meemaakt.
heeel veel plezier nog!
kus van maartje -
13 Oktober 2007 - 11:11
Wisse:
Hey lot. laat es ff wat vn je hore! hb je wt van die overstromingn meegemaakt?
Wisse -
16 Oktober 2007 - 17:55
Shaowei:
Hoop dat het goed met je gaat! Niet ziek of andere nare dingen. Je mist niet zoveel aan A'dam behalve het prachtige herfstweer met flink wat zon. Morgen wordt het weer slecht geloof ik. En als je lekker aan het rondreizen bent: geniet van al die ervaringen!
Heel veel groetjes!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
