Lasa Express

De ochtend nadat ik Annika op de trein had gezet naar HongKong voelde ik me erg raar. Ik stapte weer die rare metro in en liep langs dezelfde plekken in m'n eentje. Ik vond het daarom ook erg fijn dat ik op 1 november dan eindelijk weg kon uit Peking richting Tibet. We kwamen voornamelijk voor 'de Muur' naar Peking, voorderest is het gewoon een veel te grote stad waar ik niks mee kan.
(Peking heeft bijna net zoveel inwoners als heel Nederland!)
Na een hoop overwegingen en twijfels besloot ik dus om zonder 'permit'
(toestemming van de Chinese overheid om Tibet binnen te gaan) de trein in te stappen. Het aanvragen zou erg lang kunen duren en misschien uberhaupt niet lukken. Achteraf een goeie beslissing. Vrij veel mensen hier hebben geen permit, en voor degene die er wel een hebben was het een hoop gedoe.

En toen was het eindelijk zover.. op naar Tibet! De treinreis was geweldig en verschrikkelijk tegelijk. Het is verbazingwekkend welke lichaamsdelen pijn gaan doen als je twee dagen en twee nachten achter elkaar op een stoel zit. Slapen was bijna onmogelijk. Je hebt rijen van drie treinstoelen en als je niet bij het raam zit kan je nergens tegenaan leunen. En als je wel bij het raam zit kan je nooit meer opstaan door al die mensen. Voorderst was het natuurlijk nooit stil. De chinese jongeren houden ervan hun muziek keihard aan te zetten op hun mobieltjes. Ook het licht bleef de hele tijd aan. Goed, je kan je een beetje voorstellen.. fel licht, overal pijn, huilende kinderen, schreeuwende mensen, muziek en echt echt overal pijn..

Goed, dat over het verschrikkelijke gedeelte. Het andere gedeelte was echt geweldig, briljant. Natuurlijk was ik weer de enige toerist in de coupe van zo'n 100 man. Ik had geen geld om een bedje te kopen en kwam dus terrecht op een stoeltje tussen de chinezen en tibetanen. Ontzettend druk en supergezellig. ( sommige mensen hadden niet eens een stoel en sliepen in het halletje) Het blijft verbazingwekkend hoeveel lol je met elkaar kan hebben zonder dat je iets van elkaar begrijpt. Wederom was alles dat ik deed gek voor hun en reden om te staren. Ik had een opblaaskussentje en dat vonden ze geweldig bijvoorbeeld.
Later kwamen de 'echte' tibetanen binnen (zo uit een film gestapt) M'n ogen rolden zowat uit m'n hoofd. Met de echte tibetanen bedoel ik die met die jutenzakken en schapenvellen, tientallen lagen kleding, rode gezichten, lange vieze haren in een vlecht, vrouwen met mannenhanden, en een 'vies' ( ze wassen zich blijkbaar maar een paar keer per jaar) luchtje.
Omdat zij ook niet kunnen lezen, konden we helemaal niet meer communiceren.
(normaal kom ik nog wel een eindje met m'n phrase-boekje).
In het begin was het een soort staar wedstrijd. Elkaar bekijken en uitlachen. Later werd het echt heel erg gezellig. Ik wist het niet vantevoren maar de bedoeling van zo lang in de trein zitten is blijkbaar om elkaar zo vol mogelijk met eten te stoppen/proppen. Je kan absoluut geen nee zeggen en het gaat maar door. Gelukkig had ik ook veel eten meegenomen dus ik deed vrolijk mee. Ik had mezelf verwent door ( veel te dure) echt gouda kaas met brood te kopen. Dat kwam nu mooi uit. Ik liet het ze allemaal proberen. Hilarische taferelen. Ze vonden het niet echt lekker geloof ik maar aten het beleefd op. Zij aten vooral veel fruit en noten. In de middag kneden ze een soort deegballetjes
(Tsampa). Vrij smakeloos. Wel lekker was het kerriebrood. Ze eten het met iets erop. ( niet te identificeren en vies)
Voorderest snuiven ze de hele dag snuiftabak en hangen ze boven de w.c omdat ze niet gewent zijn om in een wiebelige trein te zitten. Erg fijn allemaal.

En dan natuurlijk het uitzicht vanuit de trein. Je moet het gezien hebben. Het begon met groene bergen en meren. Veel rotsen. De bergen werden steeds kaler en aan het einde veel sneeuwtoppen en ijsvlaktes (we passeerden de hoogste plek ter wereld, 7000 meter behalve de mount everest) Ik zag veel dieren zoals, koeien, paarden, schapen geiten en yak's. Allemaal met enorme dikke vachten tegen de extreme kou.

Ook zag ik tibetanen die hun bedevaartstocht naar Lasa aan het doen waren. En dat is dus niet rustig naar Santiago lopen.. Ze doen hun handen in de lucht, tikken hun voorhoofd, kin en borst aan, gaan plat op de grond liggen met hun voorhoofd op de grond, armen achter hun hoofd. Dan leggen ze het steentje dat ze in hun handen hebben zover mogelijk voor zich en staan op. Ze lopen tot het steentje ( twee stappen) en beginnen weer van voren af aan. De echt toegeweide doen het zijwaarts. Dat betekent dat ze vrijwel hetzelfde doen alleen mogen zij een stapje zijwaarts zetten in plaats van twee naar voren. Ik zeg.. gestoord. Toen ik ze vanuit de trein zag waren ze echt nog honderden kilometers voor lasa. Het leuke is dat iedereen in de trein ze aanmoedigt en naar ze zwaait. Ze krijgen eten en onderdak van iedereen die ze tegenkomen, al is dat niet zo vaak geloof ik.
'S avonds in de trein begon het bidden
(zingen) van de tibetanen. Echt geweldig mooi. Ik versta en natuurlijk niks van maar omdat ze allemaal hetzelfde zingen alleen op andere hoogtes is het al zo ontzettend mooi. Heel rustgevend na 40 uur onderweg.

Na 48 uur stapte ik met trillende benen de trein uit. Gelukkig had ik de enige Engels-sprekende Chinees al gevonden en hij bracht met naar m'n hostel en deed moeilijk met de taxichauffeur zodat ik dat niet hoefde te doen. Lekker warm
(eindelijk weer) gegeten met z'n vrienden en toen echt total loss naar bed.

Omdat Tibet zo hoog ligt ( hoogst ter wereld, en zeer koud dus) moet je opassen voor hoogteziekte. Je hebt minder zuurstof in je bloed en kan minder aan. Een trap is echt een beproeving.. heel raar gevoel.

En dan Lasa.. ach lasa. Zeker een hoogtepunt van mijn reis tot nu toe.
De vrij kleine stad ligt tussen de bergen en in doordrenkt van geloof. Duidelijk een bedevaartsoord. Er zijn een stuk of vijf grote kloosters die ontzettend mooi zijn en die de tibetanen een voor een aflopen om vervolgens alle deurposten een beelden aan te raken, te bidden en geld te geven. In sommige kloosters wonen nog wel monniken. Het is allen een beetje onduidelijk of het echt zo is of dat China ze erin heeft gestopt voor de toeristen. Natuurlijk ben ik ook naar het Potala Palace geweest. Een enorm gebouw waar de Dalai lama zijn winterverblijf had. Zeer indrukwekkend van binnen met 999 kamers, trapjes, enorm veel goud, tombe's van eerdere Dalai Lama's en honderdduizenden boedha's, muurschilderingen, wierook en kaarsen. De tibetanen denken nogsteeds dat de Dalai Lama naar Tibet terug zal keren en weigeren te geloven dat het paleis vanaf nu eigelijk alleen een museum is.

Overal in de stad zie je mensen bidden
(dat liggen en staan, weet niet hoe het heet) Sommigen op weg ergens naartoe en sommige dagenlang voor een klooster. Jong en oud en ze gaan maar door.. heel bijzonder om te zien. Veel mensen lopen de chora ( route om een klooster heen) met hun gebedsmolentjes die nooit stoppen met draaien.

Voorderst is het voor de toeristen samen ook heel erg leuk hier. Als je iets wilt regelen moet je zelf mensen zoeken die met je mee willen gaan om de kosten voor bijvoorbeeld een jeep te drukken. Het is dus een enorm gedoe en geregel met briefjes bij hostels ophangen, elkaar opzoeken, emailtjes, eetafspraken, nog meer briefjes en dan pas boeken.
Uiteindelijk is voor mij nu ook alles gelukt zoals ik het wilde. We zijn zondag vertrokken op een zes-daagse jeep tocht door de bergen richting Nepal. (trip of a lifetime zeggen ze) Onderweg slapen we in kleine stadjes en bekijken we nog meer kloosters. Een van de laatste dagen gaan we nog naar het basiskamp van de Mount Everest (EBC) Heel gaaf.


Ben ondertussen behoorlijk ziek geweest. Waarschijnlijk voedselvergiftiging. De doktoren in het ziekenhuis (vieze rare plek) wisten het niet helemaal. Aan het infuus gelegen voor uitdroging en tegen het overgeven enzo. Hielp allemaal niet echt. Toch maar vertrokken met de rest richting nepal. De eerste dag in de Jeep was echt afschuwelijk. Voortdurend kotsen, kon niet eens water binnenhouden. Vrij zorgelijk. Na een tijdje werd ook duidelijk waarom we echt een four wheel drive nodig hadden. De weg hield op en we moesten door rivieren, enorme bergen ( voor mijn gevoel bijna verticaal met die jeep) en over grote stenen en kuilen. Heel erg gaaf maar zeer slecht voor m'n maag. Uiteindelijk s avonds met een hard core antibioticakuur begonnen die heel erg goed helpt. Ik kan weer drinken en een beetje eten. Maar ben ontzettend zwak
(geen aanrader om 4 dagen niet te eten).

Ik zal dus toch niet de Mount Everest beklimmen dit jaar..